Skye to jedna z wysp archipelagu Hebrydy. Ta wyspa i
północno-zachodnie wybrzeże Szkocji to ojczyzna małego,
kudłatego terrierka.
O rasie tej krąży wiele legend i opowieści.
Najbardziej znana to historia Bobika od Franciszkanów (Greyfriars
Bobby), który po śmierci właściciela przez 14 lat nie opuszczał
jego grobu. Bobik należał do pasterza, niejakiego Jocka Greya,
którego pochowano
na cmentarzu w Edynburgu.
W przeszłości skye, cairny i szkockie teriery były nazywane
ogólnie terierami szkockimi. Krótkonogie norowce były trzymane
przez szkockie klany. Lady Mac Donald z zamku Armadale na wyspie
skye hodowała psy o dłuższym włosie i długim, wąskim ciele, by
łatwiej wślizgiwały się do nor. Tamte skye miały mniejsze głowy,
uszy zwykle opadające i ważyły około 7kg.
Na przełomie XVIII i XIX wieku nazywano je Glasgow terrier,
Painsley, Fancy Skye i Silky Skye.
Do wzrostu popularności skye terrierów przyczyniła się królowa
Wiktoria (1819-1901), król Edward VII (1841-1910) i księżna
Walii, późniejsza królowa Aleksandra. Pierwszego skye królowa
Wiktoria wzięła mając lat 18
i nie rozstała się z tą rasą do późnej starości.
Około 1850 roku skye terriery podzielono na dwie odmiany: psy
myśliwskie
i do towarzystwa, które podzielono według wagi, do 9 kg i
powyżej 9 kg.
W 1876 roku na wystawie w Islington pokazano dwa skye. Sędzia
chcąc dokładnie skontrolować ich budowę, wylewał na ocenianego
psa kubeł wody.
Szkocki Klub Skye Terriera założono w roku 1873 i opracowano
pierwszy standard.
Skye posiadali : arcyksiężna austriacka Maria Teresa, książę
szwedzki Gustaw Adolf, księżna Hochberg von Pless (posiadała
dobra pszczyńskie
i złaję skye terrierów używanych do polowań na dziki) i
Mussolini.
W latach I wojny światowej i po niej nastąpiło gwałtowne
załamanie populacji skye terriera, a II wojna światowa tylko
pogłębiła ten stan.
Do dnia dzisiejszego skye nie odzyskały dawnej popularności.
|
|